Golf_en_Leven
Golf en Leven
Ik ontsta al onder water.
Inzichtbaar rol ik naar het strand;
ik verhef mij langzaam,
dan …..
rollend, spetterend, bulderend
geniet ik van het leven, mijn einde tegemoet,
tot mijn resten bruisend en sissend
van het strand weer terug vloeien naar de zee.
Is het leven zo kortstondig?
Wat heb ik er nou eigenlijk van gemaakt?
Want kijk nou die spetterende golf,
die kiest zijn eigen koers.
En die ander is krachtiger en breder;
wat doe ik toch mis?
En neem nou dat kleine golfje,
nog nauwelijks boven water
en hij rolt al zijn dood tegemoet.
Als mij dát maar niet overkomt.
Het leven boven water verleidt mij met al zijn gespetter
tot de illusie van geboorte en dood,
tot een wereld van vergelijking
van jij en ik en “zijn wij wel even groot?”
En zeker in het geweld van een storm
verlies ik mij al snel in de strijd van overleven
terwijl we allemaal onontkoombaar
in die zelfde zee terug vloeien.
Maar …… zak ik naar diep onder water,
naar de rust en de stilte van binnen,
dan pas ontsluit zich het verhaal van het leven
en wat mij ten diepste beweegt.
Daar zijn wij een en hetzelfde water,
met dezelfde innerlijke natuur.
Daar leeft de onbezoedelde intentie van verbinding
die als een golf naar boven wil stuwen,
om zich eeuwig aan de zichtbare oppervlakte
uit te drukken als liefdevolle golfstroom.
Paul van Beuzekom, ECP-therapeut
Amersfoort, september 2004