De aardige bioscoopbezoeker

Lekker naar de bioscoop. Dat lijkt hem heerlijk ontspannend. Hij hoopt aardige mensen

tegen te komen. Alleen wonen is ook maar zo alleen. Al vroeg staat hij bij het loket.

Als hij met zijn kaartje in de hand de zaal binnen stapt blijkt hij de eerste te zijn. Op

zijn gemak zoekt hij de plaats uit waar hij het liefst wil zitten. Plaatsen reserveren kan

daar niet. Wat is dat heerlijk zo'n royale keus te hebben. Een luxe gevoel. Ietsje achter

de helft van de zaal, helemaal in het midden van de rij installeert hij zich als een vorst.

En met zijn rolletje drop in zijn zak kan zijn middag niet meer stuk.

Over 15 minuten begint de film. Het publiek begint binnen te stromen. Een bejaard 

echtpaar schuifelt zijn rij in. Aardige mensen. Zij is blijkbaar wat gehandicapt ook al is 
niet direct duidelijk wat ze heeft. Als ze hem genaderd zijn vraagt de man of hij er

bezwaar tegen heeft om zijn stoel aan zijn vrouw af te staan. Ziet u, we komen niet zo 

vaak in de bioscoop en ze had zich zo verheugd op deze plaats te kunnen zitten om 

alles goed te kunnen zien en horen. Haar gehoor is ook niet zo goed. Hij heeft met de 

vrouw te doen. En ach, er zijn in de rij voor en achter hem nog zoveel plaatsen vrij. 

Ruimte genoeg. Hij stemt erin toe en gaat een rij naar achter. Zodra hij daar zit komt 

er een zichtbaar verliefd stel op hem af. Wij hebben een weekabonnement en we 

zitten altijd op deze plaatsen. Of hij maar even op wilde schuiven. Nou ja, als dat zo 

moet, ... Ach, je gaat toch naar de film voor je genoegen, dus laat ik maar inschikken, 

denkt hij; ruzie maken om zo'n kleinigheid zo de middag maar bederven. Dus laat ik 

maar niet moeilijk doen. Hij gaat wat verder links in dezelfde rij zitten. Als hij zich 

daar opnieuw geïnstalleerd heeft, de stoel zit duidelijk minder lekker, komt een 

groepje jongelui binnen. Luidruchtig nemen ze plaats in de rij vlak voor hem. 

Oh nee hè, denkt hij nog. Het stel zit te boeren van de cola. Ze proppen hun mond

vol met popcorn terwijl een deel ervan op de grond valt. Meneer, vroeg er een, wilt u 

ook wat popcorn. Onze bioscoopbezoeker schrok van het handje vol dat hem werd

toegeworpen. Van ontsteltenis zoekt hij zich een plaatsje wat meer beneden in de zaal. 

Het is al aardig volgestroomd. Daar ziet hij nog twee plaatsen vrij. Op het moment 

dat hij wil gaan zitten vraagt de juffrouw van de zaal hem beleefd of ze voor hem een

andere plaats mag zoeken. Dan kan dit echtpaar, ze wijst achter zich, hier bij elkaar 

zitten. Nou ja, vooruit dan maar. Het is tenslotte toch fijn als we het allemaal een beetje 

naar de zin hebben. De juffrouw was erg aardig en deed haar best om nog een plaats 

voor hem te vinden. Goh, meneer, u hebt geluk, zei ze toen ze helemaal links vooraan 

op de eerste rij nog een vrije plaats vond. Noemt u dat geluk ? Ik wil liever in het 

midden van de zaal zitten. Tja, meneer, dan moet u maar vroeger komen.

Met de pest in zijn donder ging hij zitten. Van zieligheid graaide hij in zijn zak naar het 

rolletje drop. Zo had hij tenminste iets om zich aan vast te houden. Hij nam er maar 

direct twee tegelijk. Als troost. Oh meneer, zei het jongetje naast hem, dat zijn lekkere

dropjes, hè. Mag ik er ook een ? Hè hè, eindelijk iemand die aardig voor hem is. Hij 

geeft het joch een dropje. Oh mag mijn moeder er ook een hebben. Ja, ik ben vandaag 

jarig en daarom zijn we nu naar de film. Met zijn allen. Het joch nam het rolletje van 

hem aan en liet zijn moeder er een pakken. Het is zeker wel goed dat ik de rest er ook

eentje geef, hè. Het antwoord wordt niet afgewacht. Onze bioscoopganger ziet zijn 

laatste houvast dropje voor dropje verdwijnen. Het lege papiertje belandt onder zijn

stoel. Als de film dan eindelijk begint, blijkt zijn blik het doek zo zeer te schampen dat 

hij er weinig van ziet. De luidspreker vlak voor hem davert zijn linker oor binnen. Hij

wordt bijna uit zijn stoel geblazen. Met zijn ziel onder zijn arm, zonder rolletje drop, 

sluipt hij stilletjes de zaal uit om niemand te storen. Op straat denkt hij nog, wat een 

geluk dat ik zo gulzig ben geweest om twee dropjes tegelijk te nemen.

Een paar weken later is de ergernis van het bioscoopbezoek wat onderkoeld. 

Hij besluit toch maar weer eens naar de film te gaan. "Maar geen herhaling, ooh nee",

neemt hij zich met kracht voor. Voor de zekerheid verbergt hij een houten knuppel 

onder zijn kleren. Je weet maar nooit. Toch ? Hij is weer vroeg bij het loket. Als 

eerste staat hij met zijn kaartje in de zaal. Hij zoekt de allerbeste plaats uit, installeert

zich daar en houdt zich voor alle zekerheid vast aan de knuppel. Het publiek begint 

weer binnen te stromen. Nauwlettend houdt hij alles in de gaten. Er komen mensen 

naar hem toe lopen. "Daar begint het gedonder weer" was het laatste wat hij zich later 

nog kon herinneren. Paniek maakt zich van hem meester. Als een razende zwaait en 

mept hij met zijn knuppel om zich heen. Gillend rent het publiek de zaal uit. Hij roept 

ze achterna: "Ik wil ook wel eens de ruimte om film te kijken!" Als het lawaai is 

uitgestorven blijft er bij hem een gevoel van trots hangen. Langzaam, heel langzaam, 

verkleurt dat gevoel in een pijnlijke stilte. De beheerder van de zaal komt voorzichtig 

op hem toelopen en nodigt hem uit voor een kopje koffie in zijn kamer. Dankbaar 

neemt hij dit voorstel aan. De film hoeft voor hem al niet meer. En even later slentert 

hij weer met zijn ziel onder zijn arm huiswaarts. Dat was tenminste een lekker kopje 

koffie.

Paul van Beuzekom: 16 maart 1996